“All
work and no play makes Jack a dull boy.”
(the Shining)
(the Shining)
Een “droombaan” heb ik eigenlijk niet meer;
hooguit één met ideale omstandigheden – en dus weinig realistisch. Mijn carrière
heeft vele absolute hoogtepunten gekend en mijn ambities liggen nu meer op
andere gebieden. Het gras lijkt altijd veel groener in een brochure.
Vroeger, tien jaar geleden, lag dat wel
anders. Bewijzingsdrang en geld gingen goed samen met het ‘eeuwige vrijgezel’
levensmotto dat ik had. Wat echter een droombaan was, is net als iedere ‘droom’
– op een gegeven moment ontwaak je. Je bereikt een dampkring voordat je verder
kunt stijgen, en je visie veranderd door de ervaringen. En eenmaal ver in de
ruimte op avontuur naar nieuwe beschavingen of intergalactische conflicten,
bekruipt het gevoel je: het verlangen terug naar de simpele dingen.
Sinds een paar jaar geloof ik dat je werkt om
te leven en niet vice versa – wat niet wil zeggen dat een baan ‘maar een baan’
is. Waar je veel wilt, zal veel van je geëist worden. Ergens moet een compromis
gesloten worden. Wil je leidinggeven op topniveau? Verwacht dan niet de
mogelijkheid om 17.45 thuis aan tafel te gaan. Wil je ondernemen? Ontdek dan
eens de ‘vloek’ van het ‘hebben’ van personeel. Trainingen volgen in verre
landen of ‘business class’ even op en neer naar seminars? Nee, het klinkt al
minder mooi om aan je vriendin te vertellen dat er maar één stoel gedeclareerd
kan worden. Vergis je niet – hoge bomen vangen veel wind en het is eenzaam aan
de top. Ja, geld staat er tegenover en aanzien zal je niet ontbreken. Maar als
je het wilt, dan is het er.
Spijt zal ik er nooit van hebben – de
ervaringen zijn onbetaalbaar. Wel heb ik nog grote moeite met gas terugnemen;
een duizendpoot met een supercomputer in de bovenkamer vind Mach 1 al woonerfprettig.
Ik heb dus eerder een ‘criteria’ baan, dan een droombaan. Geen ‘the sky is the
limit’, maar een paar ‘beweegregels’.
Zo geloof ik in hiërarchie – scheidingslijnen
tussen management en uitvoerders. Zonder enige vorm van leiding werk je in een
‘scoop-to-be’. Daarin tegen ben ik weer tegen een Gestapobeleid, want een schip
met een gestoorde kapitein is niet een reis die ik aandurf.
Multidisciplinair vind ik belangrijk – twee
rollen om mezelf scherp te houden; beetje managen, beetje uitvoeren. Meer dan
twee wordt een compromisbaan, want zes uur ‘focus’ tijd is daarvoor te kort.
Teveel afwisseling vraagt niet alleen veel van je grijze massa, maar is als een
Scud-raket op je privéleven.
Flexibiliteit in de vorm van kwaliteit – ik
vul liever taken in dan werkuren. Gelukkig kan ik met creatief ‘project
managen’ dit altijd vertalen naar een 38/40 urige werkweek en de vroege uurtjes
verschuiven.
Geld is vaak geen ‘issue’ – werken op niveau
levert altijd een bovenmodaal salaris op (en vaak meer). Maar dat neemt niet
weg dat ik geen ‘ondergrens’ stel.
Uiteindelijk heb ik het wel goed voor elkaar –
omdat ik, wanneer ik dat écht wil, van alles mijn ‘droombaan’ kan maken.
©SamRain
Droombaan?
Droombaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten