Ook ik ben onzeker

“En ik ben verzekerd over mijn onzekerheid.”
                                                            - Sam Rain

Wie mij tegenkomt, komt een zelfverzekerde man tegen. Het is naar mijn mening een van de vele aantrekkingskrachten die ik uitoefen op mensen. Maar al gedraag ik me niet onzeker, ik ben het zeker wél – en vandaag geef ik ze bloot: de dingen waar ik super onzeker over ben.

Muziek; ik kan niet zonder. Dankzij mijn vriendin ben ik fan van The Voice (Idols en Popstars vond ik zo nep) – en ik ben een kritisch jurylid dankzij mijn ‘superkrachten’ (lees de artikelen over mijn autisme / Asperger maar eens). Wat mijn soulmate soms irriteert is dat ik mijn telefoon meeneem in de douche met de volume op 100. Wat ze niet weet (hooguit gissen kan), is als ik alleen ben luidkeels meezing. Ik zing namelijk ongegeneerd vals.

Dansen. Ik kan alleen op Hiphop en Dance bewegen; ik heb letterlijk de ‘beat’ nodig. Zonder de beat raak ik in de war – ik kan het dus niét op de maat van een danspartner en een onregelmatige drummer. Nog groter geheim – ik moet het nummer eerst kennen, anders gaat het alsnog mis.

Ik ‘faal’ niet graag in het openbaar. Gezichtsverlies is geen optie. Ik ben zeker spontaan, maar ik haat voorkombare blunders en situaties die voor mij vreemd zijn. Het zweet breekt me dan letterlijk uit (maar ik zeg dat het benauwd is).

Ik heb een fobie voor honden en een fobie voor mensen die mijn fobie niet serieus nemen. ‘Hij doet niks’, ‘het is een klein hondje’, ‘die is er vast niet’, ‘die blijft in de tuin’, ‘maar deze is anders’ geven een spontaan script voor een nieuw seizoen Dexter bij deze mensen. Ik haat geen honden, maar ze geven een angstreactie die me oncomfortabel maken – en daar helpt geen enkele geruststelling (al zeg ik dan van wel) tegen.

Ik ben onzeker over mijn verleden. Vaak hebben mensen oprecht sympathie en dat belaadt vaak een goed bedoeld gesprek. Liever houd ik het in het nu, want dan hoef ik niemand te shockeren – of prijs te geven hoeveel emotionele littekens ik heb.

Ik ben bang voor mijn eigen kracht. Nee, ik ben absoluut geen steroïdenspierbundel. Maar ik ben buitengewoon ‘sterk’. Vechtsport was mijn leven in een andere tijd en vooral mijn Hulk-syndroom (don’t make me angry) zorgen voor explosieve kracht. Daarom ga ik vaak fysieke confrontaties uit de weg – de angst om een ander (te veel) letsel aan te doen. Ook ‘zit’ ik op m’n handen bij een doktersonderzoek; mijn angstreactie is een fysiek reflex van techniek.

Ik kan slecht tegen kritiek. Niet omdat ik het niet op prijs stel, maar omdat ik het als een belediging zie naar mijn zelfinzicht. Vaak weer ik het af met een glimlach, maar mijn gedachten laten vaak een piano van grote hoogte vallen op de criticus – waardoor het een ‘oprechte’ glimlach wordt.

©SamRain
Onzeker