Krijg er maar een woord tussen

“Spreken is zilver, slap gelul maakt echter geen goud.”
                                                                        - Sam Rain

Asperger heeft een ‘nare’ eigenschap – er is een moment in een gesprek, waar het bij mij kan veranderen in een monoloog. “Een waterval van woorden”, noemde de lagere school juffrouw dat specifiek. Naarmate ik meer bewust werd van mijn autistische trekken, hoe meer ik het zag als een eigenschap. Ik legde het er maar bij neer. Het is nu eenmaal wie ik ben.

Tot aan vandaag. “Waarom doe je dat”, vroeg Daniel aan me. Het ging over Zen boeddhisme en de waterval begon een Tsunami van argumenten te worden. En plots ging het (zoveelste) lichtje aan. Ik begreep, na vele jaren, ineens waar de ‘trigger’ lag. Dat ik het deed, was allang bekend. Waarom ik het doe, daar had ik nog nooit eerder over nagedacht.

In een gesprek op ‘niveau’ heb ik een vrij individuele mening; mijn levenservaring zou mijn ‘echte’ leeftijd op 90 zetten en mijn filosofie over het leven is niet bepaald de maatschappelijke norm. Daarnaast is mijn kennis in ‘interesse’ gebieden imponerend – tevens vaak de ‘reden’ waarom mensen mij slim achten. Deze eigenschappen maken dat mensen interesse hebben wat ik te zeggen heb – totdat ze overweldigd worden door de Tsunami. Zinvol, maar irritant dus.

Wanneer ik een andere mening heb over een onderwerp of mij ‘specifiek’/letterlijk gevraagd wordt wat ik van een situatie vindt – dan breken de dijken. De database in mijn hersenpan begint onmiddellijk alle (en dan ook alle) relevante informatie af te schieten naar de vraagsteller; de vraag wordt in 1000 variaties beantwoord. Een dubbel cd met dezelfde nummers van Jody Bernal maar in meerdere talen, zeg maar.

Natuurlijk biedt de psychologie geen enkel handvat om pragmatisch dit euvel te verhelpen – diagnoses genoeg, oorzaken genoeg, testjes vast, maar pragmatische hulp – nein, no, njet, nada. Gelukkig heeft God mij (naast autisme) uitgerust met een sterk analytisch vermogen om dit op te lossen. Dus fellow-autisten, partners van ons buitenaardsen, Aspergers en Snijbonen, je present la solution de problem:

1.     Op de vraag waar je ‘iets’ van vindt heb je de volgende antwoorden (of variaties ervan):
mee eens, mee oneens, geen idee (vraagstukken)
leuk, mwah, getsie (mening)
goed, voldoende, slecht (resultaten)
goed, redelijk, blèh (gevoel)

2.     Wanneer je gevraagd wordt om het toe te lichten, mag je maar één argument geven.

Waarom het werkt (voor autisten):
1) elk gedrag is aan te leren, en kost ongeveer een paar maanden om ‘eigen’ te maken.
2) je doet niks anders, alleen begrensd minder.

Motiveer je ‘significant others’ om je te helpen, geef ze een signaalwoord/zin (zoals ‘mapje dicht’) en train jezelf naar Olympisch goud!

©SamRain
Woorden