Afscheid nemen bestaat wel

“Wie vaarwel zegt verzegeld een verbintenis.”
                                                                        - Sam Rain

Afscheid nemen. Iets zo klein en groot tegelijkertijd.
Tot ziens. Vaarwel. Het ga je goed, take care. Je zegt ze zonder nadenken wanneer je weet dat het niet definitief is. Hoe moeilijk is het wanneer het definitief is en hoe moeilijk is het wanneer het gaat om mensen die eigenlijk niet weggaan. De levende mensen die er gewoon zijn.

Afscheid nemen van de doden is gemakkelijker dan bij de levenden. Wie overlijd is weg. Voorgoed. Je neemt vroeg of laat dan gedwongen afscheid – er is alleen nog stilte en wat herinneringen. Hoe neem je afscheid van hen die ademen, bewegen en kunnen spreken?

Ik wil van een aantal mensen afscheid nemen. Voorgoed. Ze zijn niet bevorderlijk voor mijn leven, maar ik kan ze niet makkelijk loslaten. Ik deel het verleden met ze. Ik deel mijn bloed met ze. Ik deel lief en leed met ze. Ik deel mijn leven met ze.
Maar ze brengen me verdriet en hen veranderen gaat niet. Ik pieker en peins, ik denk en bid. Maar ik weet het niet. Ik snap het niet. Maar ook weer wel.

Ik kan het niet rechtvaardigen, maar ook niet langer gedogen. Waren ze maar door en door slecht of waren ze alleen maar gif voor mijn leven – wat zou dat het toch gemakkelijk maken. Ik voel me niet verschuldigd, maar kosmisch verbonden. Er is alleen maar mist waar ik zwart en wit wil zien. En dat maakt me radeloos; het irrationele is logisch voor mijn gevoel.

Sommige mensen gaan weg – een kennis van mij ging 10 jaar geleden naar Australië om soortgelijke redenen. Maar ik wil niet weg. Ik heb mijn liefde en ambities hier. Zij gaan niet weg – ze zijn hier al ‘verloren’. Afstand nemen deed ik al steeds meer en meer.

Het is een keuze die ik moet maken, maar ik huiver. Ergens wil ik de harde knoop doorhakken, maar daar staat een angst achter van eenzaamheid. Er is geen gemakkelijke weg om in te slaan, want al neem ik de heft in handen, het is niet wederzijds. Ze zullen het niet begrijpen noch accepteren. Draag ik het als Atlas of verkies ik woud van Sherwood Forrest?

Over anderen is het snel gezegd en is het allemaal gebakken koek. ‘Doe je eigen ding’, zou ik als advies hebben gegeven. Maar zo gemakkelijk zijn woorden en zo ondenkbaar is het ook doen. Ergens hoop je op een wonder of een utopiaans oplossing, maar het is een ‘fata morgana’ – een luchtspiegeling voor de dorstige reiziger in uigestrekte woestijn.

Ik durf het niet. Zo iets kleins, zo iets fragiels. Ik heb de moed om te sterven voor waar ik in geloof, de kracht om helse dingen te doorstaan, maar voor dit breekt het angstzweet zich uit. Vaarwel. Tot ziens. Auf Wiedersehen. Het gaat jullie goed.

Bloed is dikker dan water. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. En datzelfde bloed verzegeld dat afscheid nemen niet kan; want hoe zeg je vaarwel tegen je eigen, hoe verloochen jezelf?

©SamRain
Afscheid