Ik heb Asperger

“Zou je Pandora’s doos openen als je wist dat het Pandora’s Doos is?”
                                                                                                - Sam Rain

Praten over feiten, discussiëren over gebeurtenissen, een business case analyseren. Leuk. Het gelul er tussenin wat minder – als je Asperger hebt. Ja. Ik heb Asperger.

Mijn ‘typerende’ zelfdiagnose was geen opluchting, noch eureka. Het kwam eigenlijk pas herkenbaar over toen ik samen met mijn vriendin naar een film keek waar de hoofdrol was weggelegd voor iemand met een redelijk antisociale stoornis. De Wikipedia pagina bevestigde het. Geen twijfel mogelijk.

Iedereen vond me altijd ‘superslim’ – en niet debiel genoeg om een stoornis te hebben. Dertig jaar terug was autisme gelijk aan het beeld van ‘en savant’ dankzij prachtige BBC-documentaires. Zo werd de moeder van mijn neefje voor gek uitgemaakt toen ze dacht dat haar zoon autistisch was. ‘Nee, die is gewoon anders’.

Het ‘ding’ van Asperger is dat je geen echte taalachterstand hebt, waardoor het niet opvalt. Omdat je eigenlijk moeite hebt met gevoelens te kanaliseren, je houvast neemt aan regels, dingen snel begrijpt en aanleert ben je voor een ouder een ideaal kind. Een professor in spé, zonder te veel discussies.

Sci-Fi films vond ik wel interessant vanuit het perspectief van de ‘aliens’ – omdat ik de wereld zag als de ‘Planet of the Apes’. Vooral met de ‘Asperger’ superkrachten was, naast voor mijn geschifte cultuur, een noodzaak om een Clark Kent te construeren. Zonder mijn incognito kan ik niet leven in een maatschappij van mensen.

Maar zoals alle helden, ken ik ook mijn Kryptonite, mijn Achillespees, mijn paniek-knop. Vraag mij naar emoties en gebruik ze tegen me en ze, de superkrachten, gaan teniet. Dan sta ik perplex. Schrijven prima, uitwendig prima. Intern: ‘Warning, warning, hull breach!’

Echter zijn mijn superkrachten polymorfisch – ik leer snel van ‘fouten’ en ‘strikvragen’, waardoor ik me kan aanpassen waar anderen (blijkbaar) jaren voor nodig hebben. Mijn hoog IQ stelt me in staat om mezelf te analyseren en gebreken te maskeren of te verwijderen. Nieuwe vaardigheden leer ik snel aan en adopteer ik als het ware. Ik weet dat ik letterlijk alles kan leren – als ik dat wil.

Ergens wil ik ontpoppen. Ergens wil ik Clark Kent vaarwel zeggen. Maar het kan niet. Want de wereld draait om ‘de maatschappij’ en wat zij van jou vind. Zonder Clark Kent loop ik gevaar tegen kritiek. En open ik de doos van Pandora; want de wereld is blind en wreed. Maar het ergste zou zijn dat ik dan bloot ben in de geklede wereld – de angst doet mij bevriezend benauwen.

Ik heb Asperger. En het is niet bepaald een stoornis voor mij. Want eigenlijk, als ik even m’n rode cape omdoe, ben ik een Vulcan op planeet Aarde.
Ergens voel ik mij 2.0, waar de meesten nog geen Bètaversie zijn. Want ik ben wakker, waar anderen slapen.

©SamRain
Asperger