De Tragedie van Annabel

"Mensen zien graag wat ze willen zien."
                                                             - Sam Rain

Ze is meestal platinablond, heeft eigenlijk alles mee. Uiterlijk, taille en kan prima dienen als foto voor een bladzijde uit de Wehkamp. Ze heeft niet een uitgesproken mening, maar is wel graag aan het woord. Ze heeft geen 'levenservaring' — alles is altijd van een leien dakje gegaan. Haar ouders lossen alles voor haar op en ze volgt het HBO na de Havo. Iets met communicatie, zo'n lang leve de lol studie zonder lange termijn ambities. Iedere jongen stapt op haar af in de kroeg, maar die wijst ze af. Ze heeft namelijk al een paar jaar hetzelfde vriendje.

Haar vriendje is tevreden met zijn trofee. Oké, de seks is niet bepaald spannend, omdat ze erbij ligt als een strijkplank. Maar al zijn vrienden kijken naar hem op, want hij loopt hand in hand met een knap meisje. Hun relatie is eigenlijk een kinderlijke verkering - samen een bioscoop of een terrasje pakken met zijn voetbalvrienden of haar winkelmeute. Ze snapt niet waarom er zulke asociale mensen zijn en zal nooit een grens verleggen. Niet dat ze er naar verlangt, maar gewoon omdat ze het allemaal wel goed vind zoals het is.

Haar vriendje zegt 'ja en amen' tegen alles wat ze vertelt. Dat is mooi - want ze zou niets anders willen. Gewoon voorspelbaar. Haar plan is om rond haar 25e te trouwen, want dat komt haar het beste uit qua werk en studie. Niet dat ze staat te trappelen om te werken, want dat zou haar vriendje beter kunnen. Wel wilt ze absoluut geen huisvrouw zijn, want daar heeft ze geen zin in - leven in een isolement. Kinderen vind ze wel oké, maar omdat ze sociaal wenselijk zijn voor haar 'perfecte' leven. Het gaat allemaal van een leien dakje.

Ze wonen al jaren samen, getrouwd en 2.4 kinderen. Ze gaan ieder jaar op vakantie ergens in Drenthe en in de zomer met de auto naar Spanje. Haar man wordt kaler en dikker en ze rijden in een 'station' — lekker handig voor de boodschappen. Seks gebeurd eens in de vier maanden, maar vooral omdat hij zo nodig moet. Ze gunt het hem wel. Geen voorspel, want een orgasme kent ze niet — hoewel ze voor zijn plezier een toneelstukje opvoert. Terwijl ze 'het' doen, denkt ze aan de lampentafel die ze in de folder zag en de nieuwe ovale borden die het leuk zouden doen tijdens de november brunch die ze ieder jaar doet met haar vriendinnen.

Haar vriendinnen zijn inmiddels 20 kilo zwaarder, hebben hun lange haardos ingeruild voor een kort makkelijk kapsel en wat ooit een egaal gezicht was, is gemaskerd met Libelle make-up. Ieder gesprek gaat over de schoolprestaties van de kinderen, de schoolreisjes van de kinderen en de hoogte van de elektriciteitsrekening. Haar man komt thuis, groet de meute vriendelijk en terwijl hij zijn schoenen uittrekt, vraagt ze in ieders bijzijn of hij aankomend weekend kan helpen met de badkamer van één van haar vriendinnen. Hij kijkt en weet dat er geen 'nee' geaccepteerd zal worden, dus antwoord hij met een glimlach.

Op een avond zit ze huilend op de bank. Ze snapt het niet. Ze begrijpt er niets van. Alles was toch goed? Alles ging toch volgens plan? Waarom doet hij zoiets? Waar heeft zij dit aan verdient? Denkt hij niet aan de kinderen? Waarom geeft hij al dit moois op? En dan nog te bedenken dat die heks nog eens tien jaar jonger is. Nee, zij heeft alles gegeven in de relatie. Hij hoefde nooit wat te doen — en nu haar beste jaren vergeven zijn, ruilt hij haar zomaar in.

De lul.

©SamRain
Annabel