"De
werkdag begint thuis vanaf het moment dat de wekker gaat."
- Sam Rain
- Sam Rain
De Snooze-knop. Een functioneel stukje
uitvinding dat er voor zorgt dat je nog 9 minuten kunt genieten van de warmte.
Nou ja, in mijn geval 27 minuten. Want als de wekker gaat (tot grote frustratie
van mijn vriendin), rek ik het moment van ontwaken naar de werkdag zo lang
mogelijk. Want in bed liggen is zo lekker warm. Vooral in de winter.
Op tijd slapen is een grote opgave. Ik weet
wel dat wanneer ik op tijd ga slapen, de Snooze-knop ongemoeid blijft — ik word
dan voor de alarmtijd wakker en de wekker lijkt dan zijn nut te verliezen.
Alleen ga ik niet op tijd slapen. Op de een of andere manier is de nacht
eigenlijk mijn momentum van genialiteit. De moeilijkste puzzels, de grootste
opdrachten en mijn meest prestigieuze uitvindingen schoten kiem in de nacht.
Het is niet dat ik last heb van insomnia. Het
is meestal dat ik wakker lig vanwege een vraagstuk. En dan blijf ik malen. Ik
overtuig mezelf dat ik het kan oplossen. Want alles is logica. En ik ben goed
in logica. De supercomputer in mijn hoofd blijft ratelen, denken, berekenen.
Totdat ik een goed argument vind om het los te laten voor dat moment. Meestal
komt dat moment pas zo laat, dat ik het nodig vindt om gebruik te maken van de
Snooze-knop.
Ik heb de Snooze-knop nodig. Al heb ik de
nodige discipline — op het gebied van ontwaken blijf ik het liefst onder de
warme dekens. Anders komt de grote boze wereld te snel. Dan beginnen de
timelines en de projecten weer. De ladingen e-mail. De tien miljoen
beslissingen die gemaakt moeten worden. Het gezeur van collega's over onzinnige
dingen, zoals het kerstpakket. De sociaal wenselijke protocollen. De druk van
klanten en hun onredelijke wensen. En dan rek je de tijd naar deze ellende zo
lang mogelijk.
Als ik om 12 uur ga slapen, dan ben ik 6 uur
wakker. Ik heb weinig slaap nodig, vertel ik mezelf dan. Tenzij het vakantie
is. Dan slaap ik met gemak 10 uur non-stop, of na een heftige week vol met
drama en opdrachten; een partij slapen van 16 tot zelfs 18 uur is dan geen
rariteit. Een soort inhalen dus. Geen Snooze-knop. Geen alarm. Alles uit. Geen
vraagstukken. Geen beslissingen. De laatste mailtjes al beantwoord.
Piep. Piep. Piep. Piep. Piep. Piep. Piep.
Mhmmhm. Pie--klik. Je draait om. En nog een keer. Je hoort het geïrriteerde
gezucht van je vriendin. Sta dan op, sukkel — hoor je haar denken. Er is geen
licht dankzij de verduisterende gordijnen. De vleermuizen in je mond ruik je
al. Piep. Piep. Piep. Piep. Piep. Pie---klik. Mhmmmhm. Je gaat op je rug
liggen. Naast je hoor je een geluid dat niet ver naast ligt van gegrom. Ze haat
me. Trek in een peuk. Koffie nodig. WC. Absoluut WC. Maar nog niet nu. Bah.
Werken. Piep. Piep. Pie--klik. Ik sta op, nog voordat ze vuur kan spuwen. Ik
ben weer in de nachtmerrie van de werkdag.
De Snooze-knop is een rare uitvinding. Wat is
er zo magisch aan 9 minuten? En waarom precies 9 minuten? Tien minuten klinkt
beter. Vijftien nog beter. Twintig fantastisch. Vijfentwintig hemels. Dertig is
het paradijs. Maar het is 9 minuten. Van het moment tot indrukken totdat het
gepiep genadeloos weer begint en je als een barbaar je gevoel van geborgenheid slaat met
de knuppel van geluid. Zodat je weet dat de werkdag weer begint.
©SamRain
Snooze
Snooze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten