Ik Ken Een Hypochonder

"Leugentjes om bestwil bestaan niet; ze bestaan uit eigenbelang."
                                                                                                  — Sam Rain

Iemand die zich een ziekte inbeeld — beter gezegd dat gezondheid gelijk staat aan 'niets' voelen, is een hypochonder. Het is niet bepaald een psychopathologisch 'ding'. Mensen met hypochondrie trekken namelijk graag aandacht. Ieder klein witwasje kan mogelijk een dodelijke ziekte zijn en het liefst vertellen ze dat dan ook op een wijze waardoor je vaak misleid kan worden. Want met sommige dingen spot je niet.

Wanneer je naaste familieleden door een ernstige ziekte overleden zijn, ben je extra gevoelig. Zo heb ik persoonlijk veel moeite met het kijken naar films over kanker — met name die met een slechte afloop of het ziekteproces beschrijven. Ook hartstilstanden zijn niet bepaald een geliefd onderwerp. Misery needs company — en dergelijk leed wekt sympathie. Het is leed dat niet is te beschrijven. Niet alleen voor hen die het moeten doorstaan, maar vooral voor de achterblijvers. Machteloos toekijken hoe mensen om wie je geeft wegkwijnen.

Ik ken een hypochonder. Ze heeft altijd overal last van. Altijd is ze 'ziek'. Heeft altijd een afspraak gehad of er een op de agenda bij de poli of huisarts. Altijd is het onzeker. Dan is er even niets, maar het moet altijd vroeg of laat weer ter sprake komen. Zo was ze een paar jaar geleden — volgens haarzelf— ongeneeslijk ziek. Het zou een tragedie worden. Hetzelfde wat ik al een keer eerder had gezien. Maar iets in mij zei het. Het is een leugen.

Wie in diverse lagen van de hel heeft gewoond, kent de bewoners. Je herkent ze aan het dialect, de klederdracht, de kleine tics en rituelen. Een van die lagen zijn de mensen die te horen krijgen dat ze doodgaan. Ze beseffen het, maar ook weer niet. Liever praten ze er niet over. Liever moet iemand anders de boodschap brengen. Om veel later in te storten. Vaak zijn ze na het gesprek met de arts gewoonweg in shock. Ze beginnen als een bezetene 'alles' te regelen. Dan is dat alvast gebeurd. Maar al doen ze deze dingen niet, je ziet het in hun ogen. Je herkent de blik van iemand die weet dat hij of zij zal sterven.

Een hypochonder denkt niet na over wat zij doen met mensen die zij het nieuws vertellen. Het is vast en zeker een hulpkreet. Maar niet een die gerechtvaardigd kan worden. Want een paar weken erna is de nieuwigheid eraf. De rol van het slachtoffer heeft niet voldoende gewerkt. Dus wordt het doodgezwegen. En na een paar jaar, bedenk je dat iemand eigenlijk zo maar zonder reden zich heeft gedragen als een emotionele vampier. Ergens ben je boos, maar je hebt eigenlijk meer medelijden. Niet op een manier van medeleven, maar hoe zielig iemands bestaan moet zijn om op deze manier zich gelukkig probeert te voelen.

Nu herken ik een patroon. De mensen die zich als een hypochonder gedragen, zijn niet alleen onzeker over zichzelf, maar hebben een beschadigd zelfbeeld. Ze zitten vol trauma's die niet het daglicht hebben gezien. Ze zoeken bevestiging door zichzelf aan de ene kant op te hemelen en aan de andere kant zich permanent te nestelen in een slachtofferrol. Omdat ze te veel hebben moeten 'vechten' tegen de afwijzing, zoeken ze het makkelijke pad.

Ik ken een hypochonder. En het vervelende is, dat ik haar ken als mijn zus.

©SamRain
Hypochondrie