"Alles wat je kunt voorstellen is
mogelijk."
- Sam Rain
- Sam Rain
Hij kijkt haar aan. Haar ogen lijken blauwer
dan ooit. Ogen zijn het raam naar de ziel, zeggen ze. Maar de gedachten hebben
geen naam. Ze lijken net zo verward als het besef dat zojuist kwam. Ze wilt wat
zeggen. Maar haar mond lijkt vastgelijmd. Hij is verstijfd — en wilt het niet
geloven. Waarom nu? Waarom vandaag?
De herrie en het lawaai om hen heen lijkt een
ruis op de achtergrond. Het getoeter van auto's deert geen van hen. Ze lijken
gedrogeerd, alsof de tijd zojuist ophield met bestaan. Een man schreeuwt, maar
beiden reageren niet. De dromen vliegen als zeepbellen om hen heen, om spontaan
te knappen zonder knal. Weg, verdwenen, ontastbaar geworden.
Ze glimlacht. Ze vindt het wel goed. Ze heeft
geen spijt. Ze heeft het volle ervaren. Hij weet zich echter geen raad — de
machteloosheid bevriest zijn benen en armen. Hij ziet haar glimlach. Nu beseft
hij het. Ze is sterker dan hem. Altijd sterker geweest. En dat benauwt hem. Hij
was toch de held? Hij was toch de sterke? Maar op dit moment konden zijn biceps
en borstkas niets meer betekenen voor wat komen ging.
De aarde beeft en ze raken weer bij
bewustzijn. De mensen rennen om hun heen, gillend, schreeuwend maar vooral
rennend in iedere richting. Een auto botst tegen een andere op, maar de
bestuurders maken geen ruzie — ze stappen uit en rennen weg. Een man verlaat
zijn gezin tijdens zijn sprint. "LAFAARD!',
schreeuwt zijn vrouw met de twee peuters tussen haar armen. De wolken scheuren
en het gedonder lijkt alles te overstemmen. Bliksemschichten schieten naar
beneden en een vluchtende jongen wordt geraakt door de knetterende flits.
Niemand heeft tijd om de geur van het verbrande vlees op te merken, terwijl het
water door de straten stroomt.
De oude man blijft op het bankje zitten. Zijn
vrouw echter richt haar gesloten ogen naar boven en bidt hardop met gevouwen
handen, hopende dat ze wordt gespaard. Hoewel iedereen lijkt te vluchten wordt
de mensenmassa alleen maar groter en groter. Een kind ziet hoe zijn fietsje
wordt vertrappelt en blijft staan op dezelfde plek waar hij zojuist nog speelde
met zijn vriendje. Zijn moeder lag verkneukeld onder de omgevallen boom en
vader was op werk. Daar stond hij, moederziel alleen.
De hagel die opeens uit de lucht valt,
bekogelt de mensen alsof ze gestraft worden voor hun zonden. Een hard blok ijs
raakt een jonge vrouw op haar hoofd — het is ineens zwart. De jongen die in
stilte altijd verliefd op haar was, staart even. Nu is het zijn kans, als hij haar redt dan — een roekeloze rijder
maakt een einde aan zijn gedachte, terwijl hij een paar meter door de lucht
vliegt en haar poëtisch ziet verdwijnen in afstand. De oude vrouw blijft achter
haar raam kijken. Alsof ze de kapitein is van een zinkend schip. Dit huis is
alles wat ze nog heeft.
Een man met stropdas probeert met man en macht
te bellen naar de alarmlijn. Hij wilt niet beseffen dat het geen nut heeft. Hij
zit in ontkenning, een shock. Al weken zag hij het op zijn iPad staan en vaker
zag hij de berichten op het nieuws. Maar hoe kon hij nou weten dat het waar was?
Want wie, wie zou geloven dat de wereld zou eindigen?
©SamRain
Moeder Aarde
Moeder Aarde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten