"Wat er gezegd wordt is niet altijd
wat we graag willen horen."
— Sam Rain
— Sam Rain
Willem Holleeder, het meest beruchte boefje
van Nederland. Voormalig Heineken-ontvoerder en een vriendenkring die je liever
niet tegenkomt. Zat een aardige straf uit en wordt voor een leuk bedrag geplukt
van 18,5 miljoen euro. Volgens speculanten het brein achter diverse liquidaties
en afpersingen. Favoriet onderwerp van Peter en John. En totdat deze enge man
op College Tour verscheen, was `de Neus' bijna het monster uit elk sprookje.
De wereld leek bijna te ontploffen toen men
het nieuws vernam dat deze levensgevaarlijke crimineel een column zou krijgen
in de Nieuwe Revu. Abonnees vonden dat ze massaal moesten opzeggen als een
soort protest, andere bladen vonden het een perverse streek en azijnzuur
Nederland kon het natuurlijk niet rijmen met het polderimago. Had hij iets
anders moeten doen? Zoals de Quote 500 openslaan en op zoek naar een nieuwe
Alfred? Zijn oude vrienden opzoeken en verder gaan met stoute zaakjes? We
zouden niet verbaasd zijn. Maar we waren het wel.
Willem kreeg werk. Een betaalde baan. Zo
eentje waarover je kunt opscheppen in het café. Als Willem Holleeder een
baantje had als slager, dat had gekund. Of als glazenwasser. Putjesschepper.
Maar een leuk baantje? Dat voelt als een beloning voor slecht gedrag
natuurlijk. Maar het feit blijft dat Willem een merk is geworden. Het merk voor
stout. Het merk voor crime. En reclame verkoopt — en dat ziet de Nieuwe Revu
ook.
De ophef is eigenlijk vreemd — volgens
Holleeder zelf, heeft hij een scala van aanbod gehad. Hij had dus meerdere
opties die in zijn schoot zijn geworpen. Interviews, reclames en vast nog meer
mogelijkheden. Binnen- en buitenland. Als de nukken van Barbie de kranten
haalt, dan heeft Willem nog altijd meer streepjes voor. Maar het vreemde aan de
ophef is dat men zo snel mogelijk deze man monddood wil maken — voor iets als
een column of een TV interview. Terwijl 50 cent overal welkom is en voor Snoop
Dogg de rode loper wordt uitgerold.
College Tour is een smaakvol programma —
bedoelt voor studenten en voor het publiek dat niet deel uitmaakt van de
doelgroep voor 'Oh Oh Europa'. De redactie nodigt, net als iedereen trouwens,
Willem Holleeder uit voor een interview. En hij zegt ja. Omdat hij op vragen
antwoord wilt geven en met name op de beweegredenen uit de eerste hand waarom
hij zijn daden heeft begaan. Je zou denken dat de strafpleiters van morgen
zouden smullen van persoonlijke omstandigheden en drijfveren. Maar in plaats
daarvan hoopte men op bekentenissen of een spijtbetuiging. Geen interview maar
een persconferentie van het niveau dat thuishoort op Family 7.
Op dat gebied is zeiken echt iets Hollands.
Stel je voor dat iemand een podium neemt. En dan? De hele politiek doet het.
Iedere BN'er doet het. Het nieuws draait erop. En dan vooral niet inhoudelijk,
maar als een aantal opiniemakers iets niet bevalt dan is het niets. Maar het
allerergste is dat politieke figuren, vermeende journalisten en tv-diva's
hetgeen propaganderen wat ze met hand en tand zouden moeten verdedigen: iedere
vorm van censuur tegen journalistieke vrijheid. Dat smaakt te betwisten valt is
één, maar preventief en inhoudelijk een programma in de kiem te smoren is
onacceptabel.
Het enige verschil tussen Willem Holleeder en
andere ex-gedetineerden is zijn bekendheid. Dat betekent niet dat hij daarom
geen recht heeft op een nieuwe kans — zijn straf heeft hij aan de maatschappij
afbetaald. Achter elke dader zit ook nog steeds een mens.
©SamRain
Holleeder
Holleeder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten