“Ik kan
niet veranderen wie ik ben. Wel wat ik doe.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Het leven is wonderlijk. De eerste jaren gaan
over ontdekking, de tien jaar erop zitten vol avontuur en na een sabbatical en
wat up’s en downs komt de tijd van realisatie. Na je 30e leer je pas
écht veel. Met name over jezelf.
Ik ben geleidelijk veranderd. Rustiger.
Kalmer. Beheerst. Van explosief naar meer ‘Zen’ in mijn denken. Van
egocentrisch naar sociaal. Van afhankelijk naar neutraal. Van onafhankelijk
naar samenwerkend. Nog wel ambitieus. Nog wel passioneel. En nog steeds een
mens – met de nodige fouten.
Het is ontwaken uit een illusie, net zoals je
uit een roes komt. Alles wordt helder, langzaam bij beetje. De vogeltjes
beginnen met fluiten. De dag breekt aan. Je bent wakker en je wast je gezicht.
En na je kop thee ben je klaar voor de dag. Alleen ditmaal ben je als het ware
in ‘balans’.
Ik heb een lijstje gemaakt van de dingen die
ik níet moet doen. Soms lukt dat. Soms niet. Kost veel oefening. Want wat ik
niet moet doen, doe ik al tweederde van mijn leven. Roken, agressief zijn,
impulsief reageren, etcetera. Maar de lijst is er. En ik word er beter in.
Beter in het niet doen. Er zijn ook dingen die ik wel moet doen. Zaken
erkennen. Accepteren, in plaats van incasseren. Luisteren. Naar goed advies
bijvoorbeeld. Optimistisch zijn. Zelfs als het even tegen zit. De waarheid
zeggen. Al is die nog zo lelijk.
Ik ben te lang bezig geweest om te veranderen
wie ik ben. Er is niets mis met wie ik ben. Ik ben Sam. En daar is niets mis
mee. Wat ik doe, daar moet verandering in komen. Want wat ik doe, doet mijzelf
en anderen iets. Soms positief, soms negatief. Dat negatieve komt vanuit pijn.
Pijn van diep binnen. En die pijn geef ik een naam. Teddy. Teddy is een boos,
verwaarloosd jongetje. Die jarenlang opgesloten zat en niet erkend werd. Die
daarom boos was op alles en iedereen, de wereld, de hemel en verder. En soms
kwam Teddy eruit en verwoeste alles. Om zich te verstoppen achter leugens. Want
Teddy mocht er niet uit. Hoewel telkens de sloten en kettingen sterker werden,
werd Teddy dat ook. Want Teddy was niet dom – in tegendeel zelfs. Totdat Teddy
de boel kapotmaakte en ik heel boos werd op Teddy.
Teddy opsluiten hielp niet. Daarom ben ik met
Teddy een gesprek aangegaan. De vampiertanden en enge ogen keken nu snikkend en
sip. Teddy wilde enkel geliefd zijn. En Teddy wilde helemaal niet zo rebels
zijn. Hij was het gewoon beu om zich altijd te verstoppen – en als ieder kind
zocht hij gewoon aandacht. Hij zocht liefde, niet wetend wat het was. Want waar
Teddy liefde nodig had, was er alleen leegte. Teddy zocht de schouderklopjes en
zocht de omhelzing – maar als Teddy iets goeds deed, iets wonderlijks en zich
snel verstopte, kwamen vandalen en maakte het stuk. En dat maakte Teddy
verdrietig – en uiteindelijk boos. Op een moment werd Teddy zo boos, dat de
deur brak. Hij voelde zich ineens machtig, in plaats van machteloos. Achteraf
had hij altijd spijt, maar het was als een drug. De kick van macht.
Ik heb nog veel te bespreken met mijn
innerlijk kind. Maar weet je, het komt volgens mij allemaal wel goed.
©SamRain
Teddy
Teddy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten