Een Slachtoffer van Zinloos Geweld

“Geweld, in welke vorm dan ook, mag nooit acceptabel zijn.”
                                                                                    - Sam Rain

Geweld. Iedere dag wordt het gebruikt. Ook in Nederland. Het is alsof we van mensen veranderen in Neanderthalers. Geweld in het verkeer. Geweld tegen ambulance medewerkers. Geweld door hooligans. Geweld door politie. Zet je TV aan, en je ziet, jawel – geweld.

Mensen hebben geen klauwen. Mensen hebben geen grote hoektanden. Mensen hebben geen giftige angel. Maar de mens is het dodelijkste organisme op aarde. En al te graag verwijten we het de natuur. Of God. Of politiek. Maar de waarheid is omdat we het toelaten.

Het begint met normen en waarden. Voor jezelf kunnen opkomen en jezelf kunnen verdedigen zijn nobele waarden. Een ander als bruut kapot slaan of doden niet. Achteraf wilt iedereen in een stille tocht meelopen. Maar dat is achteraf. Wat gebeurd er vooraf? Wat gebeurd er tijdens?

Een kind die wordt doodgereden. Een jongen die doodgeslagen wordt. Een meisje die wordt doodgestoken. Een homo die in elkaar wordt geramd. De bejaarde die wordt beroofd en voor dood achtergelaten. De buschauffeur die niet meer naar werk durft. Het meisje dat thuis blijft uit angst. En er zijn meer. Zoveel meer. En we laten het toe.

‘Lieve politiek, doe es wat’ vragen we. ‘Help, politie’ vellen we, die met z’n viertjes in de auto blijven. Pas tot de uitnodiging komt voor een wake of een stille tocht, dan komen we in actie. Maar daarvoor is het stil.

Als kind werd ik mishandeld. Iedereen zag het. Mensen wisten het; leraren, buren, ooms, tantes. Niemand deed wat. Achteraf vindt men het ‘rot’ voor me. Tja, daar heb ik niets aan. Er zijn genoeg kinderen die hier nog doorheen gaan. Iedere dag.
Als puber werk ik gediscrimineerd, opgewacht door skinheads en ‘nationalisten’. Iedereen zag het, maar niemand deed wat. Ik ontwikkelde haat tegen alles wat ‘blank’ was en werd gewelddadig. Nu sloeg ik. Nu wachtte ik op ze. Ook toen deed niemand wat.
Als adolescent had ik meerdere keren gevochten en kreeg er zelfs een ‘kick’ van. Alleen nu wist ik hoe een vuurwapen werkte en erger – hoe ik eraan kon komen. Iedereen wist het. Niemand deed wat. En je zou het niet verwachten; ik werd er zelfs populairder mee. Stoer enzo.

Vanwege een hoop ‘turning points’ in mijn leven ben ik geweldloos geworden. Een afkeer tegen geweld. Maar ik zie nog wel de realiteit. En ze is bitter. Ik zie probleemjongeren. Ik zie de jeugdbendes. Ik zie het moreel kompas naar het westen wijzen. Ik zie de berichten in de krant. En het maakt me boos.

Ik wil er wat aan doen. Al is het een begin. Al is het een druppel op een gloeiende plaat. Niet meer een stille tocht – die worden al gedaan. Ik wil de mensen confronteren en ze veranderen. Ik wil dat men beseft dat geweld nooit acceptabel is. Maar vooral dat mensen, in een Westers land, daar niet eens aan mogen denken. Laat staan toelaten. Het stopt. No more.

©SamRain
Zinloos Geweld