"Onderzoek—
goed voor wetenschappers, slecht voor ratten."
— Sam Rain
— Sam Rain
Terwijl wetenschappers op zoek zijn naar
intelligent leven buiten onze planeet — aangezien ze hier de hoop hebben
opgegeven — zeurt de Westerse wereld zich suf om zaken die alles behalve
interessant zijn. We hebben te veel tijd over om ons druk te maken over de
carrière van Sylvie of de laatste ontwikkelingen in een soapserie. Af en toe
komt er een spraakmakende documentaire ter sprake, maar zinnig nieuws is er
bijna niet.
Hoewel we technische vooruitgangen boeken,
raken we geestelijk in verval. Hier en daar denkt de een het op te lossen met
een lesje Yoga of volgt een of andere wannabe profeet in de hoop iets zinnigs
te doen met zijn of haar leven. Maar men vult het vooral op met onzin. Onzin
over van alles. En het ergste — doen alsof de onzin een zin geeft aan het
leeft.
Zingeving is iets wat al decennia de Westerse
maatschappij teistert. We vragen ons af waarom iemand een halve bioscoop
afknalt, terwijl we het antwoord al weten. We weten niet wat we moeten doen met
onze tijd en het egocentrisme stelt ieder individu als het centrum van het
Universum. Een enkeling besluit de FARC te gaan ondersteunen en wanneer je moe
bent van het dobberen in een rubberen bootje om walvisvaarders te blokkeren ga
je de politiek in. In de hoop wat dingen te veranderen.
De geestelijke ontwikkeling van de Westerse
maatschappij is als een stuk onkruid dat voorzien is van water en rijke
voedingsbodem — verspilling van natuurlijke grondstoffen en als het geen
gehalte bevat van entertainment en show, dan willen we het niet zien. Ons
speelgoed word beter en complexer, maar maakt ons blijkbaar dommer. Tenminste,
als je de gemiddelde academicus spreekt heb je het gevoel alsof je tegen een
robot spreekt die is volgestopt met volslagen waanzin.
Het lijkt steeds meer dat we als Westerse
maatschappij zijn veranderd in een kudde met een collectieve
persoonlijkheidsstoornis. We weten niet meer wat we zijn en nota bene waar we
zijn. We roeien, maar geen idee waarheen, noch weten we waarom. We willen meer,
maar we weten alleen maar dat het niet hier is en dat gene wat we hebben niet
genoeg is. Als zuigelingen willen we alleen maar janken tot het volgende
kolfmengsel.
Alle ambitie lijkt eruit gezogen. Geen hogere
bestemming lijkt meer op de vliegticket te staan. Het enige wat we doen is
water naar de zee dragen — en we nemen er genoegen mee. We accepteren het. We
zien onze toenemende dwaasheid als vooruitgang.
Hier en daar duikt een enkeling op met mooie
dromen, mooie praatjes. Om vervolgens te verdwijnen in de kudde. Want tegen de
stroom in zwemmen kost moeite. Steeds meer begrijp ik het kluizenaarsbestaan
van Leonardo da Vinci. Steeds meer begrijp ik de uitspraken van Einstein. Want
het begrip oneindig is het beste te omschrijven als de meting van het
dieptepunt die de mensheid kan bereiken als het gaat om geestelijke
vooruitgang.
©SamRain
Toekomst
Toekomst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten