“Geef de
dichter een witte stofjas, zijn werk vereist zuiverheid.”
- Koeprijanov
- Koeprijanov
Een engel voor mijn vrienden en de duivel voor
mijn vijanden. Dat is een lange tijd mijn levensmotto geweest. Mijn vriendschap
is een wens voor velen, maar mijn vijandschap een ware nachtmerrie. Maar
rationeel, ethisch gezien, Utopiaans gedacht is iedereen een mens.
Mensen zijn vaak hinderlijk. Soms giftig. Soms
gevaarlijk. Ik creëer daarom vaak een afstand; wie niet bevorderlijk is voor
mijn welzijn moet daarom wijken. Vooral wanneer ik van mensen walg: wanneer ze
hypocriet zijn, grenzen willen overschrijden of haantjesgedrag willen vertonen.
Hoe kan ik dan over naastenliefde praten met zulke denkpatronen?
Conflicten los ik eigenlijk op met militaire
strategieën – ik besef dat mensen vaak niet ‘willen’ om vreedzaam te leven. Er
zijn mensen wie wijze woorden nooit zullen bereiken, noch capabel zijn om
vergevingsgezind te zijn. Principieel ambieer ik naastenliefde, maar in de
praktijk valt het tegen. Vooral bij mogelijke vijanden.
De Zen leert mij dat zelfverdediging mag. Maar
de krijger in mij schreeuwt om de aanval. De weg naar het hogere bewustzijn
leert mij om los te zijn van zulke perikelen. Toch voel ik de warmte van de
vurige wraakzucht razen door mijn lijf.
Ik sta voor een kruising, een keuze. Kies ik
het pad van de ‘monnik’ of die van de ‘krijger’? Mijn idealen wijzen naar die
van het hogere bewustzijn, maar mijn lusten dringen me naar het primaire
denken. Vecht ik tegen mijn natuur of omarm ik haar? Keer ik haar de rug om
haar te overstijgen?
Mijn kracht is radeloos; natuurlijk is het
gemakkelijk om niet te willen strijden als er geen strijd is. Zo gemakkelijk is
het om te strijden wanneer de kans er toe doet. Want, is het naastenliefde om
toe te kijken? Is het naastenliefde om afzijdig te blijven? Wat ís
naastenliefde?
Hoe haat ik mijn vijand niet? Hoe walg ik niet
van een walgelijk persoon? Waarom verdient iemand liefde, waarvan ik vind dat
deze het niet verdient – tenminste van mij?
Liefde is geen loyaliteit. Liefde is geen
contract. Liefde is een abstracte emotie die men associeert met iets of iemand.
Liefde is een ‘geloof’ dat er iets goeds te vinden is in alles – al zit er een
hoop stront omheen.
Eigenlijk is ‘naastenliefde’ een rechtvaardiging
voor alles dat leeft; dat je niets mag veroordelen omdat jezelf niet beter
bent. Het klinkt prachtig. Maar praktisch, nee.
Het werkt als je accepteert dat je niet beter
bent dan een ander. Maar wat nou als je wèl beter bent dan
een ander?
Stel, je hebt een absurd hoog IQ. Je bent
fysiek sterker dan de meeste mensen om je heen. Je bezit veel vaardigheden. Je
ambieert hoge principes. Je bent integer. Je bent dienstbaar. Je komt op voor
zwakkeren. Je hebt een ijzeren geduld. Je ijver en inzet wordt geprezen door
vele mensen. Nee, je bent niet perfect; noch streef je ernaar.
En dan zie je flapdrollen die niets meer dan
zuurstof verspillen en als kankercellen door het leven gaan en niets toevoegen.
Tja, hoe praktiseer je dan naastenliefde?
©2013, SamRain
Naastenliefde
Naastenliefde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten