Uw regering faalt

“Het beleid van de overheid is als een verbrandingsoven.”
                                                                                    - SamRain

De meeste mensen die dit lezen, zullen ongetwijfeld een moreel bewustzijn hebben. Hoewel niemand het ‘makkelijk’ heeft – dat is wat leven nu eenmaal is – beseffen weinigen dat de perceptie over criminaliteit die deskundigen en media profeteren ver weg staan van de realiteit. Ik wou dat ik de positie stond naast die deskundigen, ver weg van de misère. Helaas, dat is niet het geval.

Een grote groep mensen verdeeld zich bijna altijd in kleinere groepen. Noem het zoals je wilt: instinct, natuur, genetisch – mensen doen dit, ongeacht ras, cultuur, levensbeschouwing, ontwikkeling, etc. In normale omstandigheden zijn de leden van zo’n groep vrienden of familie. Maar in een omgeving waar je niet vrijwillig zit, dan is de ‘groep’ een overlevingsstrategie. Je identificeert je dan met de groep en adopteert de normen en waarden. Het is een wetenschappelijk gegeven dat je nabije omgeving invloed uitoefent op je gedrag.

Er worden per jaar een miljoen aan misdrijven gepleegd. Een derde daarvan wordt door Justitie bekeken en een kwart daarvan komt voor de rechter. De regering komt met allerlei plannen die de afgelopen tien jaar niets hebben uitgehaald. Begeleiding, meer ‘blauw’ op straat, taskforces en gadgets, hogere strafeisen en eeuwig durende toezicht. Echter is diezelfde regering als een struisvogel; bij onraad, kop in het zand.

Er zijn mensen die vanuit een klinisch oogpunt altijd een gevaar voor de maatschappij blijven. Vaak zijn dit zedendelinquenten of zwakbegaafden die geboren zijn met een afwijking. Deze mensen kùn je niet behandelen – ze kunnen alleen worden begeleid en een menswaardig bestaan worden gegeven. Je kunt iemand niet zijn aangeboren afwijking verwijten; hoe gruwelijk zijn of haar daden ook zijn geweest. Dit zijn vaak eenlingen – ze zijn geen onderdeel van een groep, totdat ze andere ‘gelijkgestemden’ vinden. Alleen zijn is immers maar alleen. Verenigingen als ‘Martijn’ zouden alleen om die redenen verboden moeten zijn. Want net als de Hell’s Angels en Satudarah zijn ze een platform voor het uitwisselen van kennis over misdrijven.

Wie misdrijven begaat zonder neurologische afwijkingen doet deze vanwege bepaalde omstandigheden. Vaak komen deze mensen uit achterstandswijken, gebroken gezinnen of zijn slachtoffer geweest van misbruik en mishandeling – en meestal de combinatie van deze. Criminelen worden grotendeels gemaakt. Het begint van de regen naar de drup; van eenlingen worden het groepen op de plaats van het systeem: de gevangenis. Wie zich laat omringen door criminelen, wordt een betere crimineel. Zoals netwerkers zich ontwikkelen op een evenement, doen criminelen exact hetzelfde. Want andere criminelen hebben een even grote hekel aan de gemeenschappelijke vijand. Van straatrover tot doorgewinterde woningovervaller is meestal de opleiding in de bajes voldoende. Wapenhandel, op kleine schaal al, is de eerste stap naar beroepscriminaliteit. Wapens staan gelijk aan macht. Bijna iedere gewapende overval bestaat uit een verdachte die bekend is met iemand die handelt in wapens. Een iemand die men vaak heeft leren kennen in de gevangenis. Een crimineel met een wapen wordt serieus genomen; niet alleen in zijn of haar ‘werk’, maar ook door andere criminelen. De regering faalt in de preventie van wapenhandel: een pistool kost op ‘straat’ voor een buitenstaander ongeveer tweeduizend euro. Wie een contact heeft of een ‘oostblokkertje’ wilt is voor duizend euro al klaar. Criminelen die in de gevangenis een degelijke reputatie hebben, kopen er gemakkelijk één van vierhonderd of minder. Een goed contact geeft de mogelijkheid tot de aanschaf van shotguns, semtex en zelfs Stingers. En dat kan in Nederland omdat Justitie faalt. Omdat rechercheurs weinig kennis hebben van zaken, laat staan begrijpen hoe groepen – of beter gezegd bendes – werken. Omdat anonieme tips en aangiftes slechts een topje zijn van de ijsberg. En vooral vanwege deze passieve houding waant menig crimineel zich onaantastbaar.

Slachtoffers willen spreekrecht. Denken ze. Wat ze echt zouden willen is dat ze kunnen vertrouwen op de kunde van de politie. Vaak blundert de politie als geheel apparaat – men wilt snel scoren, want het machtsgebruik wind de meesten op. Men heeft geen oog voor het slachtoffer, maar de ambities van eigen belang en mooie statistieken. Politiebescherming is een lachertje – het politie dossier (proces verbaal) gooit de privacy van slachtoffers aan de kant; naam, geboortedatum, adres en andere gegevens zijn beschikbaar voor de ‘dader’ – of zoals het correct gezegd zou moeten worden; verdachte – die zijn straf projecteert op de aangever. En in het geval van groepen, de aangevers en getuigen zal intimideren en manipuleren. Justitie faalt in het beschermen van burgers; blunders worden beschouwd als incidenteel. Ze steekt haar kop in het zand dat bendes met groot gemak achter personalia van getuigen en slachtoffers kunnen komen dankzij haar eigen afdelingen. Een strafproces slaagt namelijk door bewijsmateriaal, motief én getuigen. Een crimineel leert al snel hoe deze de meeste zaken kan ontlopen; een groep leidt als het ware de crimineel op. Een wapen kan niet ‘bemonsterd’ worden als deze nat is, een verklaring geven betekent je eigen ondergang en zorg dat niemand je ziet doen wat je van plan was te doen. De knulligheid van de recherche speelt dit daar bovenop nog meer in de hand. Want wie wilt in een buurtonderzoek nog tegenwoordig een verklaring geven tegen doorgewinterde criminelen die ‘vuurwapengevaarlijk’ zijn? En daarbij komend dat de getuige tegen deze mensen beschermd wordt? Daar faalt de regering en het politieapparaat in.

De maatschappij schreeuwt om hogere straffen als afschrikmiddel. Langer straffen werkt niet – en de uitleg daarover is waar de regering in faalt. Mensen die door bepaalde ervaringen zijn gegaan, hebben minder angst en nemen meer risico’s. Wie niets te verliezen heeft, die neemt nòg meer risico. Voeg aan het recept toe een potentieel doelwit, middelen zoals vuurwapens en een groep mensen met hetzelfde ideaal en de lengte van de straf lijkt een minimaal risico. Criminelen lachen zich kapot bij de gedachte aan het politieapparaat. De pechvogels worden gepakt en zeer zelden door goed recherchewerk. Het leven in de gevangenis is geen hotel, zoals vele media het beweren. Maar het risico tegenover een misdrijf heeft helaas niets te maken met de strafmaat, maar de pakkans. En hier faalt Justitie: de pakkans is schrijnend laag.

Bij een bende denkt men snel aan een zaal vol mensen. Dit beeld is onjuist; veel bendes beginnen klein, een groep van vier of vijf koppen groot. Grotendeels van de criminaliteit in Nederland is het werk van bendes zonder naam. Een feit waar Justitie niets mee doet; sterker nog, ze werkt hard eraan om zwaardere criminelen te kweken en selecteert bijna de bendes  zelf. De gevangenissen zitten vol met bendes; omdat de gevangenis dit gedrag bijna bewust op gang brengt. Sla een valse hond en sta niet verbaasd als deze valser wordt. Neem een populatie die sexueel gefrustreerd is, geen ethisch benul heeft van geweld, ontneem ze waardigheid en geef begeleiding zonder een vorm van intrinsieke motivatie maar in de vorm van chantage. En zo faalt Justitie – omdat ze verwacht dat deze mensen terug kunnen keren in de maatschappij.
Wat ze niet wilt zien is dat 80% van deze mensen hun toekomstige misdrijven aan het plannen is, omdat ze nog slechter aan omstandigheden naar buiten gaan dan toen ze binnenkwamen. Miljoenen worden verbrand door cursusjes en onzinnige opleidingen; omdat Justitie gewoonweg niet de kunde heeft om naar haar eigen zondes te kijken en dus faalt om de maatschappij te beschermen. In plaats daarvan bouwt ze aan een plusprogramma van de Staatssecretaris om de burger te voorzien van zeer gewelddadige, georganiseerde criminelen. Het idee van Fleur Agema lijkt voor een Utopist ideaal; toch slaat het idee de plank mis. Criminaliteit binnen de gevangenismuren kan men amper beheersen; drugshandel, afpersing, geweld en verkrachting is aan de orde van de dag. Geen ‘programma’ of cursus, een strengere disciplinaire maatregel, noch een beveiligingsteam veranderen daar iets aan. Gevangenissen zijn er niet op uit om goede burgers te kweken, zoals men het wil vertellen. Met groot gejuich komt men uit de isolatie vanwege een vechtpartij en mag zich in status beloont voelen – het ‘respect’ onder andere gedetineerden. Een scheiding zal de groep alleen maar doen floreren; een rangschikking van de ‘worse and worst’ garandeert criminelen die werken op het niveau van de Brinks-overvallen. Criminelen die grondig en professioneel te werk gaan, schieten op politie en bewaakte panden binnenvallen. Absoluut producten van de gevangenis. De regering faalt doordat zij dubbelcellen een goed alternatief vind om kosten te besparen; twee moordenaars zullen hun fantasieën uitwisselen. Twee overvallers zullen samen complotten smeden. Twee verkrachters zullen gepland gaan samenwerken. Slimmere criminelen versus een dom politieapparaat maakt de maatschappij nooit veiliger.

De regering faalt. Justitie faalt. Men wilt voor een LIDL-prijsje aan de kaviaar, en hapt lachend in het toastje stront; want via de achterdeuren gaan miljoenen op aan de ergste lobby die Nederland kent. En zo wordt de burger opgelicht door de overheid die niets doet aan hetgeen dat ze beloofd heeft: veiligheid.

©SamRain
Falende Regering